Yukaridaki cogu kisi + 1, ozellikle inawen +1
Dert paylasmakla, derdi yikmak arasinda kalinca denecek bir cizgi var. Sevgiliye her seyi anlatirsin ve paylasirsin, en iyi arkadasindir da; butun gunu buna ayirmak veya iliskiyle ilgili olmayan ve onun uzerine dusmeyecegi bir derdin yukunu ona yuklemek, ona kurtarici gozu ile bakmak, ondan medet ummak, cozum sunmasini beklemek, surekli sikayet etmek, zamanin cogunu buna ayirmak biraz onun ustune yuku yikmak gibi.
Derdini anlatirsin ve paylasirsin ama her derdin de belirli bir uzulme, mizmizlanma suresi var. Oyle durumda ben bulusmam mesela sevgilimle. Hani, demissin ya "Uc biriyim" diye. Benim de vardi boyle bir erkek arkadasim (gecmis zaman ekine dikkat); her turlu elimden geleni yapiyorum, neselendirmek icin calisiyorum, cozum bulmaya calisiyorum, bir ton maymunluk etmeye calisiyorum ama ona ulasmiyor gibiydi. Yani, o kendi kafasinda olayi yogunlastirmis ve surekli somurta somurta geziyordu. Ben kendi derdimle o kadar bogulmuyorum, o kadar ilgilenmiyorum, o kadar sallamiyorum. Onun niye bu kadar buyuttugunu anlayamadim hicbir zaman, Bir de seyi de anlamiyordum; ben onu gorunce zaten derdi unutuyorum ve gulesim geliyor; derdim olsa bile o an "Sevgili varken simdi dertle kim ugrassin" diye geciyordu ama onda o olmuyordu mesela. Ben gorunce Allaaah diye gulmeye basliyordum, o neseyi hic goremedim, bir de ustune her seferinde Feridun Duzagac derecesinde efkarlanmasindan ve tek konusutugumuzun bu olmasindan bunaliyordum.
Yani, kimsenin icinde bir sey kalmasin, konusulsun ama tek konusulan sey dertse ya da surekli ayni konusma spiralinde donuyorsaniz, ayni cozemediginiz derdin etrafinda akbaba gibi donuyorsaniz bu onun ustune yuk yuklemeye girebiliyor.
0